احمد هاتفی‌اولایی، مدیرعامل شرکت کشت و صنعت خرم، تولید رب گوجه‌فرنگی
تأمین‌اجتماعی کارفرمایان را شریک تجاری خود ببیند
تأمین‌اجتماعی ضمن افزایش خدمات (رفاهی و درمانی) خود، باید در مسیر کیفی‌تر شدن طرح‌ها و برنامه‌های خود گام بردارد تا نیروی‌کار با اشتیاق به کار دل بدهد.
مجموعه کشت‌وصنعت خرم در سال ۱۳۸۵ به‌منظور تولید و فرآوری محصولات کشاورزی و صنایع تبدیلی به‌ویژه رب گوجه‌فرنگی تأسیس شد. تقریباً ۹۹درصد محصول شرکت در این سال‌ها صادراتی بوده است. در سال‌های اخیر نیز با ایجاد صنایع بسته‌بندی (تولید ظروف بسته‌بندی فلزی)، تقریباً زنجیره کامل تولید از مقطع کشاورزی، تبدیلی و بسته‌بندی را در مجموعه ایجاد کرده‌ایم.
سیاست‌های سازمان در حمایت از واحدهای کوچک به‌ویژه کارگاه‌های زیر پنج نفر خوب بوده است. بسیاری از کارگاه‌های کوچک و تعمیرگاه‌ها، ازجمله تراشکاری و کارگاه‌های صنعتی- خدماتی تشویق شدند و تعداد نیروی بیمه‌گذار خود را افزایش دادند.
چالش امروز پیشِ‌روی کارفرمایان این است که نیروی کار با حداقل حقوق و بیمه دیگر مانند گذشته قانع و راضی به ادامه همکاری نیست. به‌عنوان فردی که حداقل با۳۰۰-۲۰۰ نفر نیروی بیمه‌شده در کارگاه‌های مختلف سروکار دارم، دغدغه‌های کارگرها را شنیده‌ام و حتی درگیر بعضی مسائل کارفرماها و گلایه‌های آن‌ها شده‌ام. بنابراین در چنین شرایطی و با توجه به وضعیت بحران جدی نیروی کار ظرف۱۰تا ۱۵سال آینده، دولت باید حمایت از تولید و جامعه کارفرمایی و کارگری را در اولویت قرار دهد. از طرفی، تأمین‌اجتماعی هم ضمن افزایش خدمات (رفاهی و درمانی) خود، در مسیر کیفی‌تر شدن خدمات گام بردارد تا نیروی کار با اشتیاق به کار دل بدهد. همچنین، کارگاه‌های مشمول طرح طبقه‌بندی حتماً به اجرای آن ملزم شوند. نمی‌گویم مزایایی برای کارگاه‌ها در نظر گرفته شود. مثلاً سازمان‌تأمین‌اجتماعی می‌تواند کارگاه‌ها را در سطوح طلایی، نقره‌ای و برنزی طبقه‌بندی کند. نیرویی که ۲۰سال به‌صورت منظم در کارگاهی کار کرده، باید خدمات متعارف‌تر و بهتری نسبت به نیرویی که کارگاه‌های مختلف را تجربه کرده دریافت کند.
مدیران کل در استان اغلب افراد توانمندی هستند. رابطه کارفرمایان با تأمین‌اجتماعی باید به سمتی بروند که یکدیگر را به چشم شریک تجاری ببینند. برگزاری جلسات توجیهی برای پرسنل شعب و کارشناسان سازمان به‌منظور برقراری ارتباط تعاملی با واحدهای تولیدی باید در اولویت قرار گیرد. همچنین برگزاری جلسات هم‌اندیشی مستمر با جامعه کارگری، کارفرمایی و بازنشستگان به‌طور مداوم نیز در توسعه تعاملات موثر است.
یکی از بزرگ‌ترین دغدغه‌های ما تبعات ناشی از تحریم مانند تعهد ارزی و موانع صادرات است. در کنار این چالش عظیم دغدغه شخصی‌ام، نبود و کمبود نیروی کار (در حال حاضر و چند سال آینده) است. بسیاری از نیروهای کار کشور را به‌دلایل بی‌شمار از دست داده‌ایم. از سال‌ها پیش مهاجرت نیروهای متخصص وجود داشت. اکنون مهاجرت به نیروهای تکنسین فنی رسیده و دو سال اخیر در حال از دست دادن نیروی جوشکار و برقکار هستیم.
نظر شما