یادداشت اختصاصی از جواد نبوتی
پنجره ملکوتی شعبان و اعیاد مبارک شعبانیه
شعبان یا شَعبان المُعَظّم هشتمین ماه تقویم هجری قمری است که بنا به احادیث، فضیلت بسیاری دارد. میلاد امام حسین(ع)، حضرت عباس(ع)، امام سجاد(ع)، و حضرت علی‌اکبر و امام مهدی(عج) است که به اعیاد شعبانیه شناخته می‌شوند.
شعبان از ریشه شعب است و از آنجا که در این ماه روزی مؤمنان و حسنه در آن منشعب و بسیار می‌گردد، این ماه شعبان نام گرفت. براساس روایات، ماه شعبان، ماه پیامبر اکرم(ص) است. ماه شعبان از ماه‌های مبارک و بسیار با فضیلت است؛ چنان که نیمه آن که مقارن با ولادت نجات دهنده بشر، حضرت بقیه ا... الاعظم عجل‌ا... تعالی فرجه الشّریف می‌باشد، از با فضیلت‌ترین شب‌ها و روزهای این ماه است.
اینک دروازه های آسمان به رویمان گشوده است و تلالوء کهکشان های این ماه، همه عرش و فرش را در می نوردد. به اقیانوسی وارد می شویم که امواج بی پایانش سر به آسمان می سایند و برکت روزهای آن، چنان گسترده است که رایحه دل انگیزش از بهشت سرریز می شود. در این ماه است که زیباترین خورشید و آفریده های خداوند طلوع می کنند؛ از امام حسین علیه السلام تا قمربنی هاشم و از امام سجاد علیه السلام تا علی اکبر، نوردیده سیدالشهدا. خود را برای این ماه بزرگ مهیا کنیم که خداوند سفره ای گشوده به وسعت آسمان ها و زمین، و بهشت گویی در این ماه دروازه هایش را به اهل عالم گشوده تا هرچه می توانند از این سفره عظیم بردارند.
در تقویم انتظار، همه فصل ها از عطر بهاری مهدی (عج) متبرک است. نوروز منتظران روزی است که از شب نیمه شعبان آغاز می شود.
سلام بر مهدی، آنکه نام دلنشینش جان را معطر می‌کند و یاد دل‌انگیزش، روح را طراوت می‌بخشد. سلام بر تو ای بقیه اولیای خدا در زمین، ای ذخیره خاندان وحی، ای آخرین امید، سالروز میلادت را جشن می‌گیریم و یکدیگر را غنچه‌های تهنیت نثار می‌کنیم و شکوفه‌های تحیت می‌افشانیم.
وقتی نیمه شعبان می رسد، گلواژه های «انتظار»، «ظهور»، «فرج»، «حکومت جهانی»، «قسط و عدل»، «دیدار» و «مهدی» می شکفد. وعده خدا تخلف‌ناپذیر است. به یقین روزی خواهد آمد. این یلدای هجران را صبحی در می‌رسد. این زمستان بی‌فروغ را قدوم بهاران در هم خواهد شکست. روزی خواهد رسید که آفتاب از کعبه می‌دمد و گل‌های امید شکوفه می‌کند. زمین به نور پروردگارش روشن می‌شود.
حسرت یک لحظه دیدار، دل های شیفتگانت را گداخت و امید وصل تو، جان های به لب رسیده را به نسیم لطف بنواخت. گوش ها منتظر انتشار سرود ظفر و چشم ها در اشتیاق دیدار رهبر، نفس‌ها در سینه حبس؛ و تو ای حبیب، همچنان در پس پرده غیبت نهانی و نمی دانیم تا کی! دوباره همه از تو می‌گویند و می‌شنوند. شیرینی نام تو و شهد یادت به کام‌ها می‌نشیند. دوباره طاق‌ها برای نصرت تو قد علم می‌کنند. کاغذهای رنگی به شاد باش تو در باد می‌رقصند. دوباره همه دیوارهای شهر با سرانگشتانِ احساس چراغان می‌شود. کاش گفتن و شنودن از تو سهم همه ثانیه‌ها باشد و یادآوری ات همه دقایق را پر کند و خدمت به تو، انگیزه همه حرکت‌ها شود! کاش سینه‌مان صندوق صدقه‌ای شود و قلبمان سکه‌ای نذر سلامتت! کاش دردمان همیشه با توسل به تو آرام گیرد و دستمان جز به دعا برای تو به آسمان نرود. کاش انتظار تو زنگی باشد که از نافرمانی ات بازمان دارد! کاش حال و هوای همیشه دلمان به رنگ نیمه شعبان باشد.
استشمام عطر خوشبوی رمضان از پنجره ملکوتی شعبان گوارای وجود پاکتان.
نظر شما