یادداشت اختصاصی از حمیدرضا حاجی اشرفی
پاسداشت مقام مادر و پدر وظیفه ای انسانیست
انسان موجودی عاطفی و ذاتا دلبسته به محبت است. وقتی به خودآگاهی میرسد که در کانون خانواده در مراحل رشد جسمی و عقلی به خودشناسی و تکامل میرسد .
کودکان حس عاطفه را از آغوش گرم و محبت مادر و پدر کسب می کنند . احساس تعلق خاطر بین کودک و والدین و محیط اجتماعی به تدریج کامل و در وجود آدمی ریشه عمیق پیدا می کند .
منحنی عمر ترسیم مراحل ؛ تولد - رشد - مرگ فرآیند طراحی روند داستان زندگی هر انسان از سوی خالق متعال است . بقول سهراب سپهری عزیز :
[ زندگی فاصله آمدن و رفتن ماست !]
کودکان ناتوان و آسیب پذیر ، با مراقبت و تغذیه شیره جان مادران ، این فرشتگان مهربان زمینی رشد می‌کنند تا به نوجوانی، جوانی، میانسالی میرسند و صاحب شغل و خانواده میشوند و همزمان با نمودار مراحل رشد هر مولود در آنسو بردار زمان، شیشه عمر پدر و مادر بسوی افول ،پیری و مرگ سوق مییابد . این دایره تکرار نحوه بقا آدمهاست !
مادرانی که خمیر مایه وجودشان برای فرزندان وقف می شود و پدرانی که نیروی جوانی و هستی خود را معطوف به پرورش و تامین معیشت و رفاه زندگی خانواده می کنند ، این دو عنصر ماموریت ذاتی محوله از سوی پروردگار را با عشق به فرزندان بدون توقع کمترین پاداش بر دوش می کشند .
انگار همان صفات بخشندگی و مهربانی حضرت احدیت که بارها در ابتدای هر سوره از کلام الله قرآن مجید یادآوری میگردد در وجود مادران و پدران،بعنوان خلیفه های الهی در زمین بارز و نهادینه ست .
به جوانان و کسانی که هنوز سایه پدر و مادر بر سرشان مستقرست یادآوری باید نمود ؛ حتی یک لحظه فرصت بذل مهربانی و قدردانی نسبت این دو انسان مظهر عشق زمینی را از دست ندهید . قدر روزهایی که در کنارتانند را بدانید تا وقتی که از این دیار خاکی به دیار باقی سفر کردند، هرگز حسرت غفلت دریغ مهربانی به آنها را نخورید .
همه ما ، سرنشینان قطار زندگی در این کائنات و بر روی یک سیاره کوچک خاکی ، مهمان چند روزه ای بیش نیستیم .ایستگاه به ایستگاه ، مسافران این قطار سوار و پیاده می شوند .هیچ کس مقصد نهایی این قطار را نمیداند و بنابر این بشر در طول تاریخ مدام میپرسد !؟ :
[ از کجا آمده ام ، آمدنم بهر چه بود - به کجا میروم اما ننمایی وطنم ]
پدر و مادر ، بخشنده ترین و مهربانترین موجودات جهان خلقتند . تا هستند ، قدرشناس آنها باید بود .با کلام ، با رفتار دوست داشتنشان را نشانشان باید داد . آنها سرمایه های واقعی فرزندان خویش هستند. در انتهای روزهای عمر در دوران پیری که ناتوانند و فرزندان رشید شده اند ! در جوانی همه هستی خود را برای رشد و پیشرفت فرزندان می گذارند تا توانا شوند و در دوران پیری و ناتوانی به نیروی جوانی فرزندان برای گذر از روزهای سخت افتادگی نیاز دارند.مهربانی و محبت را از این دو سرمایه گذار وجودمان دریغ نکنیم .
باور عمیق دارم ،ناظر هوشمند کائنات ، بر پندارها ،گفتار ها ، رفتارهای ما نظارت دقیق دارد . شعور کائنات کنش ها و واکنش های تک تک انسانها در زندگی را محاسبه و امتیازات مثبت و منفی می دهد. بخشی از نتیجه اعمال ما همینجا قبل از مرگ، در زیست جسمانی که بقول مولانا ؛ چند روزی قفسی ساخته اند از بدنم ! نشانمان خواهند داد و مابقی برای همه میماند برای روز موعود!
و در مورد عملکرد نسبت به والدین و دیگران نیز این قاعده شدیدا حاکم است :
[ هر دست که دادی ، همان دست گرفتی- هر نکته که گفتی ، همان نکته شنفتی ]
دوم دیماه ۱۳۶۳ روح پدر مهربان ،منضبط ،با معرفتم از این دیار خاکی به دیار باقی پرواز کرد ،بارها می گفت : بعد از رفتنم ، مرا فراموش نکن ! بسیار دوستش داشتم. بسیار آدم جدی و مسئولیت شناس و نسبت به اصل تعلیم مقید و حساس بود .عاشق کار و تلاش و مسئولیت شناس در کار و زندگی و محیط اجتماعی و شیفته وطن بود .در چند سال آخر عمرش شدیدا بیمار و جسمش ناتوان شد ! عهد داشتم، آنچنان که او مهر و مهربانی داشت در کنار او و سایه به سایه در کنار مادر عزیز و مهربانم در مراحل سخت زندگی حضور داشته باشم .
در حد توانم قدرشناس بودم . از شب تا صبح روزی که پدر فردایش به سفر بی بازگشت مقدر بشر میرفت ، لحظه به لحظه کنارش نشستم ، مرتبا با نام بردن اسم رفتگان فامیل که گویا در مقابلش،به صف ایستاده بودند و ما نمی‌دیدیم ! با ذکر اسامی تک تک آنها سلام می‌کرد.از ما می پرسید ، نمی بینید آنها را !؟ هشت صبح با گفتن شهادتین ، برای همیشه روح بزرگش با استقبال کنندگانش پرواز و به ملکوت اعلی رفت !
چشمهایش را بستم و پیشانیش را غرق بوسه ها کردم و با پدر مهربانم در این دنیای خاکی خداحافظی تا شاید باز هم همدیگر را روز موعود ببینیم .
[ من بچشم خویشتن دیدم که جانم می‌رود! ]
نظر شما